Öncelikle şöyle başlayayım. Oldum olası şu çizgi filmlerden süper kahramalardan falan korkmuşumdur. 5,5 yıllık kısa hayatımız boyunca hiç yoksa 20 kere (ay belki de 50) bizim kuş olmadığımızı, uçamadığımızı, bazı şeylerin sadece çizgi filmlerde olduğunu, süper güçlerimizin olmadığını, bunun gerçek olmadığını, gerçek ile hayal ürünü arasındaki farkları tüm gücümle, ısrarla anlattım. Böyle gittik geldik, ne çizgi filmler izledik. Bilmiyorum Incredibles 2 ve 1’i defalarca izlemesinden mi yoksa yavrunun o esnada takdir edilmeye mi ihtiyacı vardı bilmiyorum bir gece ansızın, uykuya dalmaya 30sn kala “Anne ben süper miyim?” diye sordu.
Bir 15-20 saniye kadar düşünme hakkımı kullandım. Çünkü bir yandan süpersin deyip egosunu şişirmek istemedim. Etraf kendi varlığının, etraftaki diğer varlıklardan çok daha değerli olduğunu zanneden, bencil, egosu şişkin, narsist insanlarla dolu. Öyle biri olmasını istemiyorum. Ama öyle biri olmayacak diye kendini diğer insanlardan daha değersiz zanneden, en acı anlarında bile kendi acısını bırakıp başkalarını teselli eden, kendini önceliklendiremeyen özsaygısı düşük biri olmasını da istemiyorum. Kısaca bir kaldım öylece, sonra kendimce dedim ki “yeterince süpersin güzel kızım, herkes kadar, yeterince iyi ve yeterince değerlisin!”
Bunu diyebildim 15 saniyede. Belki ayağıma gelen topla daha iyi bir şut çekebilirdim ama bu kadar oldu. Ama herhalde “yeterince” güzel oldu ki saniyesinde mutlu bir gülümsemeyle uykuya geçti aniden..
Hamile günlüğüm
Speak Your Mind