En güzel uykular

Hummalı diş fırçalama ve bilimum yatış işlemlerini kızımdan önce bitirmiş biri olarak yatağıma yattım ve gördüğüm bu manzara 20dk meditasyon yapmışım hissi uyandırdı bende. Çünkü bugün, 8-10 günde bir babasının bize hediyesi olan ana-kız koyun koyuna uyuma günü!

Yıllar yıllar önce uyku eğitimi verirken, bana burun kıvırıp “şimdi böyle onu eğitiyorsun ama sonra çok ararsın bugünleriiiiii… şöyle birlikte uykusuz her geceee şarkıları söylemek varken büyük hata yapıyorsunuz uyuyarak ayrı yataklarınızdaaaa” demişlerdi bana. Şimdi gençler, kızıma 4-5 aylıkken uyku eğitimi vermiş bir 7 yaş annesi olarak söylüyorum ki “gerçekten düşündüğüm kadar müthiş bir şey yapmışım!”

Çünkü tek başına misler gibi uyumayı öğrendikten sonra dilediğiniz kadar birlikte yatabiliyorsunuz. Üstelik uykusuz gecelerde değil birlikte uykulu gecelerde buluşuyorsunuz. Birbirinize masal anlatıp veya “anda burada” app’indeki masallar eşliğinde birbirinizi koklaya koklaya uyuyabiliyorsunuz.

Ve o akşamlar var ya, hayatınızın en mutlu akşamlarından biri. 💙🙏🏼🧿

Çok sevgilerimle..

Uzun zaman sonra sitemde yazmış olmanın mutluluğuyla…

Ve bir not daha: Şu fotoğrafın güzelliğe bakar mısınız? Orada annesinin yanında yatmaya hazırlanan ve ihtiyacı olan her şeyi heyecanla getirip bırakıp koşa koşa diş fırçalamaya gitmiş bir kız var.

Denizci Dede

“Ne zaman bir kitap okusan,

bir ağaç gülümser ölümden sonra yaşam olduğunu bilen.”

S.Karaismailoğlu

 

Yazılarımdan takip edenler çok iyi bilir, uyku rutinimizin en önemli parçalarından biridir uyku öncesi kitap okumak. Deniz’in bayıldığı bir aşama.. Her akşam o okunacak kitabını seçer, bizim odaya gideriz, ortamıza yatar ve babası Deniz’in seçtiği kitabı okur.

Deniz yeni doğmuştu, etrafında onu seven herkes vardı, annesi, babası, ananesi, babannesi, dedesi, herkes – bir kişi hariç! O bir kişi benim hayatımın en önemli iki kişisinden biriydi. Benim için çok özeldi ve  ne evliliğimi görebildi, ne de şimdi torununu. O bizsiz kaldı evet ama ölüm olduğu zaman hep kendimize üzülürüz. Biz onsuz kaldık. Sarılmamız gereken çok konumuz vardı, Deniz’in oynaması, öğrenmesi gereken çok konusu vardı ama o yoktu. O zamanlar dedim ki, Deniz’e dedesini tanıtacak bir kitap yapayım.

Ve fakat gel zaman git zaman, işler öyle yoğundu ki.. Hele ilk zamanlar sürekli şehir dışları. Sonrasında bitti mi bitmedi kurtarılacak koskoca bir şirket vardı! Zamanı mıydı şimdi Deniz’e kitap yapmanın canım?! Yine de boş durmamıştım, nasıl yaparım düşünüp tasarlamıştım, nerede basarım çalıştığım baskı firmasının sahibiyle konuşmuştum. Adam hissetmiş gibi “sen bir yaz da hele, baskı işi bende çok keyifli bir tasarım da yaparım ona” demişti. Sağolsun kulakları çınlasın. Tabi ben yapamadım. Ama çok yoğundum yani. Kendimi iş için paralamalıydım, Deniz için değil.

Aaaah ahh..

Neyse sonunda çok şükür dün, 15 Ekim 2018, bu projemi homemade&handmade hayata geçirdim. 🙂 Önce bir dedesini tanımasını istedim. Dedesi kimdir, neler yapar, neleri sever, hayalleri nedir.. Sonrasında Deniz’in tepkisine göre devam ettiririm diye düşündüm.

Ve gece hemen okuduk. Çok beğendi. Macera devam etsin istedi.. İyice okusun, ezberlesin, sonra belki Denizci Dede’den ona sihirli bir mektup bile gelebilir 😉

Ah! Buarada unutmadan! Bana ara ara bu proje evrenden, Allah’tan sürekli hatırlatılıyordu. İşaretler sağlamdı, e hadi artık diyordu. En son 3-5 ay önce bir kitap gördüm kitapçıda! Redhouse Kidz yayınlarının DEDEMİN ADASI!.. Çok dikkatimi çekti ve hemen arkasını okudum. O gün bugündür ne zaman Barış olmasa ve benim kitap okumam gerekse mutlaka arka kapağını da okurum:

Hiç bir zaman değişmeyecek bir gerçek vardır: Sid, dedesini çok sever, dedesinin de onu çok sevdiği gibi.

Dünyaca ünlü yazar-çizerden, sevdiklerimizin ne kadar uzağa da gitseler hep yakınlarımızda olduğunu gösteren, ödüllü eser.

 

Anne ben süper miyim?

Öncelikle şöyle başlayayım. Oldum olası şu çizgi filmlerden süper kahramalardan falan korkmuşumdur. 5,5 yıllık kısa hayatımız boyunca hiç yoksa 20 kere (ay belki de 50) bizim kuş olmadığımızı, uçamadığımızı, bazı şeylerin sadece çizgi filmlerde olduğunu, süper güçlerimizin olmadığını, bunun gerçek olmadığını, gerçek ile hayal ürünü arasındaki farkları tüm gücümle, ısrarla anlattım. Böyle gittik geldik, ne çizgi filmler izledik. Bilmiyorum Incredibles 2 ve 1’i defalarca izlemesinden mi yoksa yavrunun o esnada takdir edilmeye mi ihtiyacı vardı bilmiyorum bir gece ansızın, uykuya dalmaya 30sn kala “Anne ben süper miyim?” diye sordu.

Bir 15-20 saniye kadar düşünme hakkımı kullandım. Çünkü bir yandan süpersin deyip egosunu şişirmek istemedim. Etraf kendi varlığının, etraftaki diğer varlıklardan çok daha değerli olduğunu zanneden, bencil, egosu şişkin, narsist insanlarla dolu. Öyle biri olmasını istemiyorum. Ama öyle biri olmayacak diye kendini diğer insanlardan daha değersiz zanneden, en acı anlarında bile kendi acısını bırakıp başkalarını teselli eden, kendini önceliklendiremeyen özsaygısı düşük biri olmasını da istemiyorum. Kısaca bir kaldım öylece, sonra kendimce dedim ki “yeterince süpersin güzel kızım, herkes kadar, yeterince iyi ve yeterince değerlisin!”

Bunu diyebildim 15 saniyede. Belki ayağıma gelen topla daha iyi bir şut çekebilirdim ama bu kadar oldu. Ama herhalde “yeterince” güzel oldu ki saniyesinde mutlu bir gülümsemeyle uykuya geçti aniden..

Yeniden Merhaba! :)

okulda oglen

Çalışma hayatı, annelik ve çocuktan al feedback’i üzerine..

Çooook uzun zamandır siteme yazamıyordum. Fakat madem ki şu an çalışmıyorum, o halde yine deneyimlerimi paylaşma zamanı geldi diye düşündüm. Bu sefer de hangi konuyla sahnelere dönsem diye düşündüm düşündüm ve sonunda bu kadar fazla düşünmemeye karar verdim. 🙂

Çalışma hayatıma zorunlu olarak kısa bir süre ara vermiş olmak en çok Deniz’e yaradı! Yıllardır görmediği annesini bulmuş gibi sevinen Çonçik, resmen huy değiştirdi. Meğer çocuk beni çok seviyormuş. Ben onun canı, minnoş annesiymişim, dünyanın en güzel annesiymişim, beni babasından bile çok seviyormuş (babababa) ve fakat yıllardır içine atmış bunları yaw! İlk defa duyuyorum, ilk defa böyle seviliyorum!

O kadar özeniyoruz, ediyoruz, yine de çocuklarımız üzerinde farkında olmadan ne travmalar yaratıyoruz küçük küçük.. Aslında hayatın akışında bazı şeyleri farkedemiyoruz veya farketmek istemiyoruz.

Çünkü ilk part time olarak işe başladığımda, o zamana kadar yapışık ikiz gibi dolaşmak zorunda kaldığımız dönemlerde beni protesto eder gibi emmeyi bırakmıştı! İlk feedbackini o zaman vermişti belki de, ama ben anlamamıştım. İçinden süt gelmeyen bir kaynakda sakinleşebilen huzur bulan (bir şekilde ihtiyacı vardı ve en iyi pacifier benim vücudumdu) ve ben işe başlamıştım! Sonra normal de çalışmadım ben. Benim tercihimdi, ben normal değildim ve geceli gündüzlü çalıştım, Deniz’le çok az ilgilendim. İlk yıl sürekli şehir dışındaydım. Böyle böyle Deniz baba düşkünü oldu. Ki kızlar default olarak baba düşkünü doğarlar zaten, kendimden bilirim. Sonrasında da iş yoğunluğum, seyahatlerim hiç azalmadı. Ben annelikten ziyade çalışmak için yaratılmışım, anneliği beceremem de HR’lığı çok iyi beceriririm diye düşünmüştüm herhalde…

İkinci feedback üç beş ay önce gelmişti  (aralarda farkında olmadan yediğim başka feedbacklerin olduysa kusuruma bakma yavrum). Resim çizmiş bana gösterdi, nasıl olmuş anne diye. Baktım esmer uzun boylu bir adam (Barış), yanında da biraz daha kısa sarı saçlı bir kadın çizmiş. Bilirim ki o boyut benim boyutum, çünkü Deniz kendisini babasının yarısı kadar çizer küçük çizer. Ay ne güzel çizmişsin diye konuşmaya başladım. Barış’tan bahsettim, sonra sıra sarışın kadına gelince demez mi “O benim!”. “E, peki ben neredeyim?? 🙁 ” dedim, yapıştırdı cevabı “SEN İŞTESİN!” Ki biz buna kurumsal hayatta feedback diyoruz işte. Feedback veremeyen nice yöneticiye kapak olsun.

İşten ayrıldığım hafta Deniz ile bol bol ilgilenmeye, oynamaya, yedirmeye içirmeye, okula götürüp getirmeye başladım ve bir hafta geçmeden döndüm Barış’a teşekkür ettim. Ben yokken onu çok iyi yetiştirdiği için!.. 🙂 -Beni tanıyanlar bilir, kendime haksızlık etme huyum hiç geçmiyor! 🙂

Bugünlerde ise göbekbağımız hiç kesilmemiş gibiyiz. Ona okula gitmenin, işe gitmenin önemini anlatsam da, sürekli olarak okula gitmek istemediğinden, hep benimle olmak istediğinden yakınıyor. Ben de ona okulumuz varsa okula gideriz, işimiz varsa işe gideriz diye anlatıyorum. Sen hiç benim işim olduğu halde işe gitmediğimi gördün mü? diyorum. Görmedi, ateşler içinde gittim, 20lik dişim çekilecek diye dişimin üstünden geçen kemik kesildi narkozsuz, yine işe gittim. Tatillerde hep çalıştım. Görmedi hiç, anladı sustu.

Ve yine bu sabah! Bu sefer okula anneannenin bırakmasını istedim. Kapıdan çıkarken ağlamaya başladı yine. Aşağı indi sokakta ağlamalar devam etti. Balkondan ikna etmeye çalıştım ama yüzü dudakları eğe büke hıçkıra hıçkıra ağladı. Söz doktordan sonra bir 5 dakika sana uğrayacağım dedim de öyle yürümeye ikna ettim. Ama okula gidene kadar ağlamış durmuş. Doktordan çıkınca da söz verdiğim için hemen uğradım. Koşarak atladı üstüme, öpüştük koklaştık. Ve hadi gel anne fotoğraf çekelim dedi ve bu fotoğrafları çektik.

Ah! Bir de unutmadan, geçen gün de bir feedback vermişti. Okuldan dönerken bana “anne biliyor musun ben büyüyünce hiç çalışmayacağım çocuğuma bakacağım” dedi. Sen bana çektirdin ben yavruma çektirmeyeceğim’in kibarcası. Peki kızım eve yemek, giysi nasıl alacaksın, çocuğunu yüzmelere, okullara nasıl götüreceksin vs deyince “o zaman 1 gün çalışırım 1 gün çocuğuma bakarım” dedi. Bulmuş çocuk optimum çözümü işte! Part time çalışırım diyor, hayatı kaçırdıktan sonra sen ne için çalışıyorsun ki diyor.

Demem o ki keşke ben de böyle bir iş bulsam.. Şu kriz ortamında bir akan param olsa cebime doğru, bir de çonçiğimle ilgilensem, kendimle, eşimle ilgilensem..

E hadi inşallah!

İlginizi çekebilecek diğer yazılarım:

Çalışan Anne etiketine tıklayabilirsiniz veya tam da buraya!

Beğendiyseniz yorum bırakmayı ve paylaşmayı unutmayın lütfen 😉

Kızımla işe yarar oyunlar oynamak ister misiniz?

11709549_10153497386273708_645878221769545530_nDeniz’in hayatı keşif.. Bu yaştaki her çocukta olduğu gibi.. Şu an hayatı keşfediyor, hayatı öğreniyor. Ağzınızdan çıkan herşeyi öğreniyor, sustuğunuz herşeyi öğreniyorlar, yaptığınız her davranışı, sesinizin tonuna, bakışınıza kadar kopyalıyorlar… Öyle kopyalıyor ki bazen ona “papağan!” diyoruz, bize hemen “papağan” diye cevap veriyor. Papağan’ı bile tekrar ediyor yani 🙂

[Read more…]

Hayatı kaçırıyor muyum?

IMG_3804Son zamanlarda bir çok şeyi ihmal ettiğim gibi bu siteyi de ettim, kabul. İş hayatımın önceliğim haline geldiğinin farkındayım. Dengemin bozulduğunun da.. Hayat benim için Deniz demekse, korkuyorum acaba hayatı kaçırıyor muyum? Deniz yeterince mutlu mu? Neden beni gördüğünde tuhaf tepkiler veriyor? 2 gün görmeyip bir anda gördüğünde gördüğüne şaşırmıyor, sanki günlerdir yanındaymışım gibi oyununa devam ediyor. Fakat üstümü değiştireyim diye odama geçtiğimde sanki dünyanın öbür ucuna gitmişim ve dönmeyecekmişim gibi ağlama krizine giriyor. Gel diyorum gelmiyor da.. Öööyle ağlıyor.. Kucağıma alıyorum, trip atmıyor hemen sarılıyor, sırtıma pıt pıt pıt vuruyor.. Hayat bugünlerde bir tuhaf.. Bana adeta diyor ki dengeye gel!.. “Enerjini nereye harcarsan, oradan verim alırsın.” denir. Ama iş hayatı o kadar da adil bir hayat değil. Herzaman harcadığın enerjinin verimini alamayabilirsin. Ama çocuk yetiştirmek, çocuk ile bağ kurmak, annelik böyle değil. Ne kadar emek harcarsan, enerjini harcarsan o kadar verim alıyorsun. Hiç kimse, hiç bir yer için bu kadar kıymetli olamazsın. En çok kıymet gördüğün yer annelikse, o zaman sence Deniz daha çok ilgiyi, daha çok zamanı haketmiyor mu Pelin? Lütfen bir an önce dengeye gel. Hayatının her alanında..

Çalışan anne olmak ile ilgili diğer yazılarım için buraya ve buraya tıklayabilirsiniz.

Namaste!

Çalışan annenin derdi..

calisan anneUzun zamandır iş hayatımın çok yoğun olması sebebiyle siteme zaman ayıramıyorum. Sonunda bu yazıyla bunu biraz kırmak istedim. Çalışan bir anne olmama rağmen kızımla çok ilgilendiğimi düşünüyordum. Fakat dün farkettim ki sanırım kızım benimle aynı fikirde değil. [Read more…]