Bugün kızımın ilk 10 Kasım’ıydı, yeryüzünde.. Aslında geçen sene de karnımdayken sabahın 9unda sahilde -üstelik geçen sene pek bir soğuktu- yerini almıştı. Gözyaşlarımdan mutlaka etkilenmiş hüzünlü bir şeyler olduğunu hissetmişti. Ben Atatürk’ü, devrimlerini, çok şeyi hamileyken ona bol bol anlattım. Şuana kadar karnımda veya dışarıda kucağımda çeşitli mitingler, bayramlar vs gördü. Bugün de kucağımdaki ilk Ata’mızı anma saygı töreniydi Deniz’in. Sabah erken saatlerde Caddebostan sahilindeki yerimizi aldık. Denizde yelkenliler ve kürekçiler de yerlerini almıştı tam karşımızda. 
Kadıköy Belediyesinden bir bayan Deniz’i çok sevdi, ona bir de Atatürk resmi getirdi slingimize iğneledi. Küçük Atatürkçü’müze. Tabi sohbet vs başımızdakiler. Tabi ben hassas. Başladım ağlamaya. Bahanem de hazır: annelik hormonları. 🙂
Saat 9u 5geçe sirenler çalmaya başladı. Ne yalan söyleyeyim bu sefer çalınan siren farklıydı. Alışkın olduğumuz, sonu son derece acıklı biten (bu sene Koç’un reklamlarında da yer alan) herzamanki sirenimiz değildi. Sirenin ardından İstiklal Marşı söylendi. O sırada bir profesyonel fotoğrafçı sürekli Deniz ile benim fotoğraflarımızı çekti ama niye çekti, o kimdi bilemiyorum.. Bulmayı isterdim o fotoları.
Yine hüzünlü bir 10 Kasım sabahında, bu sefer geleceğinden çok endişe duyduğum kızımlaydık. Saygı töreni sonrası marşlar çaldı. Biz ise Deniz’in artık uyku saati olması sebebiyle biraz yürüyerek onu uyuttuk ve ardından Cafe Nero’da oturduk..
Bir 10 Kasım daha böyle gözyaşlarıyla geçti.. Kızımın dünyamızdaki ilk 10 Kasım’ı.
Bunlar da diğer fotoğraflarımızdan bir kaçı:
Hamile günlüğüm
Speak Your Mind