Çalışan Anne Olmak.. Ya da Olmamak! İşte Bütün Mesele Bu!..

İstek üzerine bu konuya da değineyim dedim 🙂 Bilenler bilir en az 1 sene çalışmayı düşünmüyordum ben. Bu konuda da çok nettim. Hiç bir şirket, pozisyon, ünvan, para Deniz’in ilk 1 yılından daha değerli değil diyorum. Hala da aynı fikirdeyim aslında.

Bu konu üzerine çok düşünürken Sinem Olcay Kademoğlu ‘nun Merhaba Bebek isimli kitabında bir paragraf gözüme çarpmıştı: Bir kadın, anne olmaya karar verdiği andan itibaren hem günlük olaylarda hem de daha uzun vadede yaşamını etkileyen pek çok seçim yapmak zorunda kalır. Anne adayı, “bu gün ne yesem” seçiminden “bebeğimi normal mi sezaryenle mi doğursam?” seçimine kadar her konuda hem kendisinin hem de bebeğinin ihtiyaçlarını göz önünde bulundurur ve çoğu zaman bu seçimlerde iki tarafın da ihtiyaçlarını karşılayan orta bir yol bulur. Ancak, çoğu anne için hangi yolu seçerse seçsin içinin bir türlü rahat etmediği çok temel bir seçim konusu vardır. İş mi, annelik mi? Her ne kadar bu sorunun cevabı, maddi durum ve kişisel eğilimler gibi bir kaç kritere bakılarak kolayca verilebilir gibi gözükse de, anneler iş ve annelikle ilgili seçimlerinde fazlasıyla zorlanırlar. Hangi karara varırsanız varın bir tarafınız, diğer alternatifin daha doğru olduğunu söylemeye devam edebilir.

Gerçekten de bu büyük bir gerçek. Eğer karşıma çıkan iş fırsatı dönemsel ve part time olmasaydı üzerinde bile düşünemez, çok üzülerek geri çevirirdim. Ama çok şanslıydım ki eski direktörüm mevcut projelerde benim onlara destek verebilmem için bana uygun bir çalışma düzeni yarattı. Minnettarım. Bana da iyi geldi çünkü.. Oldukça bunalmıştım.. Çalışan annelerin neden çalıştıklarını, yeni anne arkadaşlarımın izinleri bitince neden koşa koşa işlerine geri döndüklerini (bilhassa doğum izni üzerine farklı izinler ekleyip bebeğe ilk 4-5 ay kendileri baktıysa! 2 aylıkken bebeği işe dönen anne konumuz dışında, onlar çok üzülerek çok acı çekerek gidiyorlar biliyorum) anlamaya başladım. Çünkü bir bebeğe (senden başkasını istemeyen kendi bebeğine) kesintisiz 7/24 6ay bakmak gerçekten zor. Deniz çok anneci bir bebekti ilk aylar ve canıma okudu. Artık toleransım iyice azalmıştı ve artık kaliteli bir ilgilenme yaşayamıyordum kendisiyle. O nedenle bu fırsat benim için çok olumlu oldu. Üstelik mülakata gittiğimde gündemlerindeki destek olmamı bekledikleri projeler de ağzımın sularını akıtmıştı. Ve işe başlar başlamaz HR’ı özlediğimi anlamıştım. Bilhassa değer verdiğim ve güzel işlere imza attığına her zaman inandığım bir yöneticiyle çalışmak çok önemliydi. Belki teklif başkasından gelse böyle gözü kapalı gitmezdim.

Peki bunlar iyi tarafları. Çok mu mutluyum? Hayır elbette 🙂 İlk günler çok zor oldu. Deniz çok huysuzdu ve benim gelmeme yakın susturulamaz bir ağlama içine giriyordu. Serviste bu halini öğreniyordum ve kendimi eve zor atıyordum. Kapıyı açar açmaz yaygaranın şiddeti kalbimi parçalıyordu. Hele kucağıma aldıktan sonrası?! Kucağımda çenesini boynuna yapıştırarak mahsun mahsun, kolyemle oynamalar sessiz sessiz ve 45 dakika boyunca devam eden iç çekmeler! Hıh.. Hıh hıh.. şeklinde… O dönem idrar yolu enfeksiyonu da geçirdi bir de ve bu sebeple ateşlendi. Tüm sıkıntılar birbirine girdi. Antibiyotik kullanır kullanmaz ateş vs geçti fakat huysuzluk daha bi arttı. Nasıl inliyor yavrum nasıl mutsuz. Meğer diş çıkarıyormuş!.. Kısaca başlangıcımız zor oldu.

Haftanın 3 günü gidiyorum, geri kalan haftasonu tatili dahil 4 gün onunlayım. Fakat yine de sürekli bir şeyler kaçırıyorum. Örneğin az önce bahsettiğim diş çıkarma mevzuunu iki gün sonra öğrendim. Bakıcımız ben işteyken beni aradı ve “buarada 2 gündür söylemeyi unutuyorum, Deniz’in dişi çıktı!” dedi..

Bu hafta çalıştığım 3 gün bir de üst üste 3 gündü. Orada da oturma pozundan elleri yardımıyla emekleme pozuna geçmeyi keşfedişini kaçırdım. Normalde kendini yere atıp dönüp o poza girer. Şimdi otururken direk ellerini kullanarak geçiyor.

Kısaca haftanın 5 günü çalışmasam da 3 günü çalışarak da bir çok şeyi kaçırıyorum. Çalışmadığım günler onunla çok daha fazla ilgilenmeye çalışıyorum. Keza çalıştığım günlerin akşamları öyle yorgun oluyorum ki bir an önce kolayca uyusun istiyorum. Gerçi uyuyunca da öpmeye doyamadıydım çabuk uyudu diye üzülüyorum ya, o da ayrı! Çabuk da uyumuyor sıpa. Muhtemelen bütün gün beni görmediği için vakit geçirmek istiyor. Haklı. Bakmayın cüce olduğuna. Bildiğin insan. Onun da duyguları var.. İstekleri vaar…

İşte böyle özetle.. Ben bu seçimi yaptım. Ama kitapta da denildiği gibi doğru seçimi yapıp yapmadığına hiç bir zaman emin olamıyorsun!..

Hepinize yavrularınızla ilgili içinize sinen seçimler dilerim! 🙂

Sevgiler…