Bebeğim yürüyecek mi?

Yazarken bile güldürüyor beni. Kim mi kurdu bu cümleyi? BEN 🙂

Evet gerçekten çok benzerini kurdum. 10 aylıktı ve doktoruma ne zaman yürüyecek artık bu dedim. Önce neden böyle dedim onu açıklayayım. Deniz 5 aylıkken sıralamaya başladı. Daha doğrusu 5 aylıkken emeklemeyi keşfetti ve aynı gün de ayağa kalkıp ayakta durmayı. 3-5 gün sonrasında da sıralamaya başladı kısa kısa.. Genel olarak bu tür becerileri erken uygulayan bir çocuk. 3 aylıkken engel olmama rağmen oturmak istiyordu ve destekli oturmaya başladı mecburen ve 5 aylık olmamıştı desteksiz oturmaya başlamıştı. Şimdi çocuk bu konularda yetenekli olunca yetenekli olduğu alanda onu cesaretlendirmek istiyorum haliyle ben de. Konuşma vs diğer şeylerde böyle bir becerisi yok, ama bu konuda olunca ben de cesaretlendireyim istedim. Fakat doktorum ısrarla sakın elinden tutup yürütme! dedi. Niye? Bizi yürütmüşler de n’olmuş? dedim klasik 60 yaş üstü tepkisini vererek. O da “keyfin bilir” dedi, “o zaman uzun süre elinden tutmayı göze alıyorsun” dedi. Eğer elinden tutup yürütmeye çalışırsam haliyle bu yeni beceriyi sık sık uygulamak isteyecek ve bunun için bana ihtiyacı olacakmış. Elimi bırakırsa yürüyemeyeceğini düşünecek ve haftalarca onu elinden tutup evde sokakta orada burada her istediğinde yürütmek zorunda kalacakmışım.

Bir an durdum. Aklıma bir sürü insan geldi iki büklüm yavrularını yürüten.. “Ama..” dedi egom, “elinden tutsam 6-7 aylık yürüyen ilk insan olarak tarihe geçecek?? (bilmiyorum tabi bunun rekoru kaçtır 🙂 ) Sonra hoop saçmalama dedim egoma, hasta mısın?! Zira o esnada eşim de “saçmalama Pelin yürüyünce ne olacak çok mu meraklısın erkenden peşinden koşmaya, bak ne güzel sakin sakin oynuyor işte dizinin dibinde” dedi. Doktorum da konuya noktayı “Pelin’cim sen hiç yürümeyi henüz öğrenememiş bir yetişkin gördün mü?” Ama 6 aylık ama 16 aylık öğrenecek 🙂 Ben de zaten 14 aylık yürümüşüm.. Ne bileyim işte, diyorum ya ben -huyum kurusun- cesaretlendirmeyi teşvik etmeyi seven biriyim. Aylarca çocuk ayaklandıkça sıraladıkça bana dur sakın alkışlama aferin deme dediler. Bırak elinden tutup yürütmeyi. Neymiş efendim bacakları kas yapısı henüz ağırlığını taşıyacak güçte değilmiş, çarpık olurmuş. Ben de o yüzden o ayağa kalktığında vs hiç cesaretlendiremedim onu. Böyle olunca da kendimi tuhaf hissettim. Fakat doktoruma öyle güvenirim ki sözünden çıkmadım, teşvik etmedim, akışına bıraktım.

Benim için bir deney gibiydi. Bakalım yürütmezsem elinden tutup, kendi haline bırakırsam yürümeyi keşfedecek miydi? 🙂 Evet etti! 🙂 Ve öyle güzel etti ki.. Önce 11 aylıkken bir koltuktan öbürüne geçerken bir iki saniye elini bırakmayı keşfetti, sonra  11.5 aylıkken 6-7 adımla başladı yürümeye.. Ve doya doya alkışladım onu. Bir yaşına basmadan bir hafta önce de ciddi ciddi yürümeye başladı. Hiç kimsenin elini aramıyor kendi kendine yürüyor. Benim için sonucu beni çok şaşırtan bir deney oldu bu. Meğer hakkaten iki büklüm olup tutmasak da kollarından yürüyebiliyormuş bunlar 😀

Bilginiz olsun diye paylaşayım istedim 🙂

Taslakta kalkmış bu yazıya yazarın güncel notu: Bu şekilde yürümeyi kendisinin öğrenmesinin bir dezavantajı da hiç bir zaman yürümek için senin eline ihtiyacı olmadığı için (beyinde böyle bir bilgi yok) dolayısıyla yürürken elini tutmak istemiyor. Hep kendi başına yürümek istiyor. Dolayısıyla tehlikeli yerlerde zaptetmek için zorlanıyorum. Tasma benzeri şeylere de kim ne derse desin katiyen karşı olduğum için.. Ama iyi ki onun kendi kendine öğrenmesine izin vermişim! İnsanları gördükçe iki büklüm, yatıp kalkıp şükrediyorum doktoruma..