Çalışan annenin derdi..

Uzun zamandır iş hayatımın çok yoğun olması sebebiyle siteme zaman ayıramıyorum. Sonunda bu yazıyla bunu biraz kırmak istedim. Çalışan bir anne olmama rağmen kızımla çok ilgilendiğimi düşünüyordum. Fakat dün farkettim ki sanırım kızım benimle aynı fikirde değil. Henüz konuşmayı da bilmediği için (1.5yaş) duygu ve düşüncelerini konuşarak ifade edemiyor. Bunu nasıl anladığıma gelince… Zor olmadı! Dün akşam işten heyecanla eve geldim ve kızımı herzamanki gibi kucaklamak istedim kapıda. O ise beni eliyle ittirip arkamdaki ananesinin kucağına çıkmaya çalıştı. Ananesinin kucağında da bir kaç kez öpmek istedim, her seferinde eliyle beni ittirdi, kafasını çekti, ananesinin koynuna gömüldü. Çok net bir mesaj! Bu mesajı konuşmayı bilse bu kadar net verebilir mi bilmiyorum, o derece. Çok doğal olarak ona sadece haftasonu yetmiyor. Ve ben ne yapabilirim bilmiyorum. Biraz ilgisiz bir anne olsam, işten arta kalan zamanda daha “verimli zaman” geçirmeye çalışayım ama zaten fena değilim ilgi konusunda.. Sanırım şu an tek yolum, onunla konuşup anlatmak ve zihnine kazımak ve bununla birlikte anlamasını beklemek, içimden “geçecek, geçecek..” demek.. Ama hep zihnimde aynı soru: Geçecek de nasıl geçecek.. Nasıl bir iz bırakacak?

Çalışan anne olmakla ilgili ilk yazımı buradan okuyabilirsiniz.